ზანზიბარი

ნათია სოსიაშვილი ზანზიბარის შესახებ:

რატომ გახდა ზანზიბარი ჩემი შეყვარებული კუნძული?

ნუ სათაურიდანვე მიხვდებით, რომ პასუხი მარტივია

-იმიტომ რომ „შეყვარებული ადამიანი“ ისედაც არ მყავს…

თუმცა ამაზე შემდეგში ვიწუწუნებდი, იმიტომ რომ საოცარ ადგილზე გიყვებით. აქედან ვერ გაიგებთ, რომელ საუკუნეში აღმოაჩინეს, როდის დასახლდნენ და როდის იქცა ზანზიბარი ტურისტულ მიმართულებად, მაგრამ გაიგებთ – რატომ ინება ღმერთმა, (თუ ინება)  რომ ამ ქვეყანაში თქვენც წახვიდეთ.

მარტში გადაწყდა, რომ ჯგუფურ ტურში მივდიოდი, უნორმო ამბავია 2021-ში მეორედ მივდიოდი საზღვარგარეთ, თან აფრიკაში. ზიმბამბვე, ზამბია – კიდევ რამდენიმე უცნაური სახელი იყო, რასაც ჩემი მეგობრები ამბობდნენ. 

თუმცააა ზანზიბარიიიიი – კუნძული სადღაც აფრიკაში, რომლისგანაც თბილისიდან 9 საათადე საფრენი გზა გვაშორებდა, დუბაიდან 5 საათნახევრიანი. (თუ სწორად მახსოვს, გადაამოწმეთ თქვენს პირად ოპერატორთან). 

ჩაფრენა – აეროპორტი, რომელიც ქოხი უფრო გეგონება, ფურცლები, ფურცლები – ავსებ, ავსებ. არავინ იცის ვის სჭირდება ან რატომ – სანამ შეხვალ მოდახურულო სივრცეში, ნაგავში აგდებ. მუდმივი „ჰაკუნა მატატა“ იწყება აქ, ადამიანებს სახეზე აწერიათ, რომ პრობლემა არაფერი არ არის. ქვეყანა 2 სიტყვაში „პრობლემა არაა“. 

ახლა, რომ მაღალფარდოვნად და პოეტურად გავაგრძელო, გავცდით აეროპორტს და მე ისეთი პეიზაჟები არსად მინახავს-მეთქი, იქნება საპატიო ტყუილი. თუმცა დიდი ხანია ისეთი ავტობუსი არ მინახავს, ბოლოს ჩემს სოფელში, შუა გზაში გაჩერდა და ახლაც რელიქვიად დგას. სთოუნთაუნში კარგად მუშაობს, ვერაფერს იტყვი, აგრილებს კიდეც, უფრო თანამედროვეა, „მაგნიტოფონიც“ უკრავს, თან ისეთებს თეძოები თავისით რომ გითამაშებს. ვიწრო გზებია და აქაც შუაში გავჩერდით, სასტუმროსთან ავტობუსი ვერ მიდიოდა. 

სასტუმროოო – უსაყვარლესი ძველი დრო, ფარდების შრიალიანი საწოლებით, „აფრიკაში სხვას რას ელოდები?“ – ჩემი მეგობრის, ჩემი ფავორიტი სიტყვები იყო ამ მოგზაურობაში – მაგრამ იმაზე მეტია, ვიდრე აფრიკისგან ელით. სთოუნ თაუნის სამი დღე – მერკურის მუზეუმი, კუების კუნძული, კიდევ 2 ტური, რომელშიც მე არ ვყოფილვარ, მაგრამ ამბობდნენ დელფინების შხვართალი ვნახეთ კატერით, თან ძალიან ახლოდანო. მე ამ დროს სანაპიროზე ვშხვართალებდი და იქვე ტურების გამყიდველებს უარით ვიგერიებდი. გგონიათ ესმით? არაა!! ეს ხალხი მარტო არ დაგტოვებთ, თუ არაფერს იყიდით, უბრალოდ მაინც უნდა ესაუბროთ და ერთხელ თუ ამას გააკეთებთ, მერე თქვენ თვითონ გაესაუბრებით სხვებს. 

მუდმივი ღიმილი სახეზე, ბავშვი, თინეიჯერი, დიდი, მოხუცი – მნიშვნელობა არ აქვს. აქ ყველა იღიმის და თუ შენ არ უღიმი ეგეც „ჰაკუნა მატატა“.  მუდმივი ემოციების კუნძულია – ვაჭრობაც კი ემოციური პროცესია, თან ისეთი 150$-იანი საწყისი ფასი 10$-ზე რომ ჩამოდის. თუ ვაჭრობა არ გეხერხებათ ანუ ჩემნაირი ადამიანი ხართ, აქ „გაიწეწებით“. თუ ჩემს ზანზიბარში აღმოჩენილ მეგობარს ქეთას გავხართ – გაგიმართლათ, თითქმის უფასოდ იცხოვრებთ. არჩევანი თქვენზეა.

თუ აფრიკაზე ეგვიპტე გახსენდებათ, უფრო სწორად შარმი ან ჰურგადა და ფიქრობთ, მანდ მე საჭმელს ვერ შევჭამო, ძალიან ცდებით. ზანზიბარიდან ჩამოტანილი 5 კილოგრამი, რომელიც 9 დღეში მოვიმატე, ახლაც ჩემი ტკივილია. თუ კარგ ადგილს მიაგნებთ სთოუნთაუნში და ასეთი ბევრი არ არის: ვიზუალზევე შეატყობთ, რომ პარკთან ახლოს, ოკეანეში შეჭრილი თეთრი რესტორანია, სრული პასუხისმგებლობით გეუბნებით რაც გინდათ შეუკვეთეთ, ყველაფერი ძალიან ძალიან გემრიელია. მაგრამ არ მოითხოვოთ ცივი ყავა ნაყინით, იმიტომ რომ მათი მიქსი ზანზიბარში არ იციან და დიდი ლექციის წაკითხვა მოგიწევთ, თუმცა უშედეგოდ, ცალკე მოგიტანენ ცივ ამერიკანოს და თეფშზე დადებულ ნაყინს, მე კი მაინც გავაკეთე, მაგრამ თუ გეუხერხულებათ სახალხოდ ბზრიალი, თქვენ ამას ნუ იზამთ. 

თუ ზღვის პროდუქტები გიყვართ – გილოცავთ თქვენ სამოთხეში მოხვდით, სამწუხაროდ მე ალეგორიულ სამოთხეშიც არ გამიმართლა – არ მიყვარს. 

თუმცა სამოთხის ხედვაც ყველას ჩვენებური გვაქვს, მე მშიერიც კარგად ვიქნებოდი იმ თეთრ ქვიშაზე და უაღრესად (ეს სიტყვა აზუსტებს, რომ აღმატებითი სიტყვები ვიცი) გადამწვანებულ, ასევე გადამზიანებულ, ასევე კეთილმოწყობილ სანაპიროზე. შემიძლია ეს ექსპერიმენტი ჩავატარო. 

ხოდა რა აშორებს „ჩვენს ერს ბედნიერებას“ (აქ ზუსტდება, რომ ილია ჭავჭავაძეზე მაქვს ინფორმაცია) – ყოველდღიური რუტინა, მუდმივი მარცხის განცდა, ნიჰილიზმი, პოლიტიკური პროცესები, სოციალური პრობლემები და ა.შ. არ გაგიკვირდებათ თუ გეტყვით, რომ კი სახეზე ეს ყველაფერი გვეტყობა. 

და რა აშორებთ ზანზიბარში ბედნიერებას – იმაზე მეტი ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია, ციფრებში გამოხატული მათი გაჭირვება არაფერია, იმასთან რასაც საკუთარი თვალით ნახავთ, მაგრამ სახეები? თქვენ დაგაფიქრებთ, რატომ არ იღიმით საკუთარი თავისთვის და მათთვის. 

რატომ წავალ ისევ? 

რატომაც ჩვენი ჯგუფის ერთ-ერთი წევრი, ნათია ერთ თვეში ისევ წავიდა, მარტო

აქ უდიდესი ბედნიერებით ივსები, ადამიანების გულრწფელი ემოციებით იტვირთები და ფასეულობების გადახედვას იწყებ, რომელიც ჩვენს შემთხვევაში ხშირად მხოლოდ მატერიალურ კეთილდღეობაზე დგას.

ასეთია ჩემი შეყვარებული, შენი როგორია?